Zoals jullie in mijn laatste korte verslagje konden lezen heb ik de laatste 1,5 jaar niet tot nauwelijks gevist. Vismaten Marco en Henk hadden nauwelijks nog het idee dat ik überhaupt nog iets met vissen deed. Ja, je kan wel stellen dat ik hen ernstig verwaarloosd heb. Dit jaar echter is het weer tijd voor mijn comeback (heb ik zelf besloten). Ook Marco en Henk moeten het rekenen op meer overlast van mijn kant ;-).

Marco en ik wilden het liefst een roofvis sessie op de Loosdrechtse plassen vlak voor het gesloten seizoen, maar door drukke agenda’s ging dat helaas niet lukken. Daarom besloten zondag 8 april maar weer eens een bezoekje te brengen aan commercial karpervijver ’t Mun in Appeltern. We hebben daar zowel samen als individueel meerdere keren gevist met wisselende resultaten. Ik heb dagen gehad met 50 stuks en met slechts enkele vissen, maar een visje moet er altijd wel te vangen zijn. Voor mij is ’t Mun wel een water waar ik vanaf 20 stuks de dag als geslaagd bestempel. Qua vangsten dan, andere factoren spelen natuurlijk ook mee (weer, gezelschap etc.)

Iets voor 7:00 waren we al ter plaatste. De weersvoorspellingen waren uitmuntend te noemen. Dit weekend werd het eindelijk weer eens boven de 20 graden. Dat was te merken, want er stonden als zo’n 10 auto’s te wachten totdat de slagboom openging (stipt om 7:00). Tijdens het opbouwen kwamen er nog meer gasten en al snel ware praktisch alle stekken bezet. Meestal is dat niet zo goed voor de vangsten, maar het is natuurlijk even afwachten. Marco en ik vissen wel wat anders op dit soort wateren. Een paar andere vismaten van mij vissen regelmatig wedstrijden op commercials en van hen heb ik de manier van vissen een beetje afgekeken. Dus een vistation met alles binnen handbereik en meerdere hengels voor het grijpen. Een soort wannabee wedstrijdvisser dus ;-). Marco doet het iets simpeler. Dus lekker vanaf de Korum stoel, maar een ‘klapstoelvisser’ is het zeker niet gelukkig ;-).

Tegen 8:00 was ik klaar met opbouwen en kon het vissen beginnen. Twee jaar geleden heb ik veel succes gehad op een dag in april met de ‘meatfeeder’. Feitelijk gewoon klassiek feederen met een gaaskorf, maar dan is de korf gevuld met smac. Plakken smak druk je door een voerzeef en gemixed met gekiemde hennep prop je dat in de korf. Afgestopt met een beetje grondvoer, om te voorkomen dat de smac al tijdens de worp de korf verlaat. Als aas een pelletvormig stukje smac op de hair.


Als optie 2 had ik een feeder voorzien van een bomloodje met een 10cm onderlijn met baitband en als optie 3 natuurlijk de pelletwaggler om ook de hogere waterlagen af te vissen. Marco had twee opties: de methodfeeder en daarnaast een penhengel (vooral leuk vlak voor de kant).

Het bleek als snel dat het niet niet gelijk ingooien en vangen was helaas, dus tijd genoeg om weer eens bij te kletsen. Ook om ons heen wordt niet veel gevangen. Het is ook erg onrustig rond de vijver. Mensen met een hond die te lui zijn op te staan als ie wegloopt, dus alleen maar ‘GIZMO HIER!’ brullen over het water. Naast me een man met zijn zoontje die alleen maar loopt te jengelen. Maar ach, de zon breekt door en dus zitten we prima.

Zowel bij mij als bij Marco levert de visserij op de bodem geen aanbeten op. Op wat lijners na is het zeer het rustig. Marco wisselt naar de pengengel en ik probeer het maar eens met de pelletwaggler. Ik zet de dobber op 1,5 meter diepte om eerst de diepere lagen af te vissen. Een 8mm pellet als aas. Ik schiet ook wat minder intensief pellets bij dan in de zomer. Helaas levert ook dit geen vis op en Marco switched weer terug naar de methodfeeder. Ik zie een eind verderop iemand anders wel af en toe een vis vangen met de pellet waggler. Ik zie dat hij de dobber een stuk ondieper heeft staan (70cm) dus dat probeer ik ook maar eens. Ook schiet ik nu intensiever pellets bij en laat ik de waggler minder lang in het water voordat ik opnieuw ingooi (10 a 20 seconden).

Tegen 10:00 heeft Marco de eerst goede aanbeet en de vis hangt. Een fractie later gaat mijn waggler onder en ook ik kan aan de dril beginnen. In ieder geval een double hookup dus. Beiden hebben we een flinke karper aan de andere kant van de lijn die ons goed bezig houdt.

Marco landt een flinke spiegel karper van een kilo of 8. Die van mij glijdt even later in het net, maar mijn wistvisnet is gewoon te klein. Ik schat de spiegel op een kilo of 10. Het heeft even geduurd, maar we zijn van de 0 af in ieder geval.

Bij ons beiden loopt het na de eerste vis niet storm. Marco weet gedurende de ochtend niks meer te vangen. Ik vang er nog 2 bij. Beiden op de pellet waggler. Beiden op zo’n 70cm diepte. Rond 12:00 worden bestelde broodjes kroket gebracht wat in ieder geval wat afwisseling brengt. De vader met het jengelende kind gaat weg, dus dat brengt wel wat meer rust.

Hoewel de middag op ’t Mun vaak beter is qua vangsten is dat bij ons helaas niet het geval. Om ons heen hetzelfde beeld. Alleen een visser in de hoek van de vijver vangt met enige regelmaat een vis, maar nergens loop het echt goed. Rond 13:00 krijgt Marco op een tuti-fruti pellet weer een goede aanbeet en een lange dril begint. De conclusie is al snel dat het steur moet zijn en pas 10 a 15 minuten later weet Marco de vis in het net te dirigeren. Het is inderdaad een dikke steur van 1 meter+ (meetlint helaas niet mee). De Shimano Speedmaster van Marco heeft weer lekker z’n werk kunnen doen.

Gedurende de middag weet ik nog slechts 2 vissen bij te vangen. Beiden spiegelkarper. Één op de pellet waggler en één op het bomlood. De meatfeeder waar ik zoveel vertrouwen in had was vandaag geen succesfactor.

Tegen 15:00 beginnen we langzaam met opruimen en om 16:00 zijn de auto’s volgeladen en nemen we afscheid. Qua vangsten een zeer slechte dag. Wederom blijkt dat ’t Mun niet zomaar ingooien en vangen is. Drukte aan de vijver en de kou in de dagen ervoor zullen niet geholpen hebben denk ik. Maakt niet uit, want ondanks de vangsten was het wel zeer gezellig om weer eens met Marco aan de waterkant te zitten. Dit seizoen zullen we dat zeker een stuk vaker gaan doen. Einde van de verwaarlozing dus 😉